Een kunstschilder die realistisch begint en na jaren kliederen steeds meer abstraheert tot hij met twee strepen tot de kern komt. Een voetballertje dat eerst elke week duizend trucjes laat zien op het veld en op leeftijd met één simpele voetbeweging meerdere tegenstanders het bos in stuurt. Een gitarist die heeft geleerd alle noten virtueel en onnavolgbaar snel aan elkaar te soleren en pas veel later erachter komt dat hij met die ene snaaraanraking op het juiste moment veel meer gevoelige snaren raakt. Eenvoud is de uitdaging. Een verdraaid lastige. Zo is het ook met ons vak. Of we nu een logo mogen maken dat een heel complexe dienstverlening vertegenwoordigt. Een tekst waarin álles gezegd moet worden. Of een campagne met meerdere doelen, doelgroepen, boodschappen en haken en ogen. Communicatie moet communiceren. Een lang verhaal moet kort. En dat vraagt om het weghalen van toeters en bellen, om net zo lang schrappen tot er geen lijn of woord te veel op papier staat. Om de boodschap zó te vertellen dat-ie niet vragen oproept of verwart, maar antwoorden geeft en aanzet tot actie. Zodat iedereen uiteindelijk zegt: ‘Zo, dat is gemakkelijk. Maar dat kan ik ook’. We geven je het te doen. Er zijn te veel logo’s met onnodige fratsen. Te veel boodschappen zonder boodschap. Te veel communicatiecampagnes die niet zeggen wat ze moeten zeggen. Simpel kost tijd. Tijd in ervaring, tijd in creëren, tijd in doen. Tijd in weggooien, opnieuw beginnen en nog eens. En zelfs daarna kan er weer iets weg. Echt wel. Die tijd heeft niet iedereen. Neemt niet iedereen. Zo simpel is het. Ondertussen had dit bericht ook in een paar woorden gekund. We gaan er zo met de rode pen doorheen. Later meer. Minder, dus.