Een zweetband om je hoofd. Tennishelden van weleer die in te korte broekjes en te hoge sokken over gravel of gras draven? Oude tijden? Welnee. De zweetband is terug. Sterker nog, het ding is overal uitverkocht. Dankzij Memphis Depay. Ineens zagen we hem tijdens een oefenwedstrijd van Oranje met het witte ding om zijn hoofd het veld oplopen. Bondscoach niet blij, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Gedoe. Maar: Memphis speelde geweldig met het ding om en de ophef verdween. Ook de uitzwaaiwedstrijd erna zat de band om zijn hoofd. Weer hagelwit, ondanks de geruchten dat hij een blauwe zou dragen. En weer speelde hij de sterren van de hemel. Niet zonder effect, want iedereen wilde zo’n witte hoofdband. Iedereen wilde zich onderscheiden, net als Depay. Radio-dj Lex Gaarthuis maakte zelfs een zweetbandlied: Haarband, op de melodie van Brabant van Guus Meeuwis. Albert Heijn had toevallig een paar duizend rood-wit-blauwe hoofdbanden liggen en haakte snel in met ‘Nederband, oh Nederband’. Maar helaas is het voor andere merken te laat om nog vóór het EK een zweetband te branden en als gadget in de winkel te krijgen, anders zaten alle stadions en cafés vol met deze dingen. Maar misschien vinden we nog ergens een witte band en doen we die de komende weken om. Met z’n allen juichen we Oranje naar hoge hoogten. Dat schept een zweetband. Denk aan de geknutselde rastapetjes uit ’88. Eén voetballer die voor een collectief zorgt. Voor massa-bijgeloof. Voor de kracht van samen. Dat is toch mooi? Hopelijk heeft Depay geen off-day komend toernooi, waardoor hij de band achterlaat in de kleedkamer. Hoe langer hij ‘m omhoudt, hoe verder we komen, hoe meer mensen van de zomer terug gaan in de tijd. Dat is van alle tijden.
